20. І сказаў Гасподзь: лямант Садомскі і Гаморскі, вялікі ён, і грэх іхні, цяжкі ён вельмі; 21. сыду і пагляджу, ці праўда яны паводзяцца так, які лямант на іх, што ўзыходзіць да Мяне, ці не; даведаюся. 22. І павярнуліся мужы адтуль і пайшлі ў Садому; а Абрагам яшчэ стаяў прад абліччам Госпада. 23. І падышоў Абрагам і сказаў: няўжо ты загубіш праведнага зь бязбожным? 24. магчыма, ёсьць у гэтым горадзе пяцьдзясят праведнікаў? няўжо Ты загубіш і не пашкадуеш месца гэтага дзеля пяцідзесяці праведнікаў? 25. ня можа быць, каб Ты зрабіў так, каб Ты загубіў праведнага зь бязбожным, каб тое самае было з праведнікам, што і зь бязбожнікам, ня можа быць ад Цябе! Ці ж Судзьдзя ўсёй зямлі ўчыніць неправасудна? 26. Гасподзь сказаў: калі Я знайду ў горадзе Садоме пяцьдзясят праведнікаў, дык я дзеля іх пашкадую ўсё месца гэта. 27. Абрагам сказаў у адказ: вось, я адважыўся казаць Валадару, я, пыл і попел: 28. можа быць, да пяцідзесяці праведнікаў ня хопіць пяці, няўжо за недахоп пяці Ты вынішчыш увесь горад? Ён сказаў: ня вынішчу, калі знайду там сорак пяць. 29. Абрагам гаварыў далей зь Ім і сказаў: можа быць, знойдзецца там сорак. Ён сказаў: не зраблю таго і дзеля сарака. 30. І сказаў Абрагам: хай ня ўгневаецца Валадар, што я буду гаварыць: можа быць, знойдзецца там трыццаць? Ён сказаў: не зраблю, калі знойдзецца там трыццаць. 31. Абрагам сказаў: вось, я адважыўся казаць Валадару: можа быць, знойдзецца там дваццаць? Ён сказаў: ня вынішчу дзеля дваццаці. 32. Абрагам сказаў: хай ня ўгневаецца Валадар, што я скажу яшчэ адзін раз: можа быць, знойдзецца там дзесяць? Ён сказаў: ня вынішчу дзеля дзесяці. 33. І пайшоў Гасподзь, перастаўшы гаварыць з Абрагамам: а Абрагам вярнуўся ў месца сваё.
Кніга Выслоўяў Саламонавых 16.17-17.17
17. Шлях у праведных - унікаць зла; той ратуе душу сваю, хто зважае на шлях свой. 18. Пагібелі папярэднічае гонар, і падзеньню - пыха. 19. Лепей упакорвацца духам з лагоднымі, чым дзяліць здабычу з гардзеямі. 20. Хто вядзе справу разумна, той знойдзе дабро, а хто спадзяецца на Госпада, той шчасны. 21. Мудры сэрцам разумным назавецца, і салодкая мова дадасьць да навукі. 22. Розум таму, хто мае яго, - крыніца жыцьця, а вучонасьць дурных - дурнота. 23. Сэрца мудрага язык ягоны ўмудрае і памнажае веды ў вуснах ягоных. 24. Прыемная мова - сотавы мёд, салодкая душы і гойная касьцям. 25. Ёсьць шляхі, якія здаюцца чалавеку простымі, але канец іх - да сьмерці. 26. Працаўнік працуе на сябе, бо панукае яго рот ягоны. 27. Чалавек падступны намышляе благое, і на вуснах у яго нібы агонь палючы. 28. Чалавек хітры сее разлад, а нагаворшчык разлучае сяброў. 29. Чалавек зь нядобрымі намерамі разбэшчвае блізкага свайго і вядзе яго на дарогу благую; 30. прыплюшчвае вочы, каб прыдумаць падступства; закусваючы губы сабе, чыніць зладзейства. 31. Вянок славы - сівізна на дарозе праўды. 32. Доўгацярплівы лепшы за адважнага, і той, хто валодае сабою, лепшы за заваёўніка горада. 33. На падлогу кідаюць жэрабя, але ўвесь вырак ягоны - ад Госпада. 1. Лепш кавалак чэрствага хлеба і зь ім мір, чым дом, поўны заколатага быдла, з разладам. 2. Разумны раб валадарыць над шалапутным сынам і між братамі падзеліць спадчыну. 3. Плавільня - на срэбра, і гарніла - пад золата, а сэрцы выпрабоўвае Гасподзь. 4. Ліхадзей слухае вусны беззаконных, ілгун слухаецца вуснаў беззаконных. 5. Хто ганіць убогага, той ганіць Госпада ягонага; хто радуецца няшчасьцю, той не застаецца без пакараньня. 6. Вянок старых - сыны сыноў, і словы дзяцей - бацькі іхнія. 7. Ня прыстоіць неразумнаму важная прамова, тым болей знакамітаму - вусны ілжывыя. 8. Хабар - каштоўны камень у вачах таго, хто валодае ім; куды ні зьвернецца ён, яму шчасьціць. 9. Хто прыкрывае правіну - шукае любові; а хто зноў нагадвае пра яе, той праганяе сябра. 10. На разумнага мацней дзее вымова, чым на неразумнага сто ўдараў. 11. Злосьнік шукае толькі зла; таму жорсткі анёл будзе пасланы супраць яго. 12. Лепей сустрэць чалавеку мядзьведзіху зьбязьдзетненую, чым неразумнага ў дрымоце ягонай. 13. Хто за дабро плаціць злом, ад дома таго не адыдзецца зло. 14. Пачатак свары - як прарыў вады; пакінь свару раней, чым разгарыцца яна. 15. Хто апраўдвае бязбожніка і вінаваціць праведнага - абодва агідныя Госпаду. 16. Навошта скарб у руках у неразумнага? Каб набыць мудрасьць, у яго няма розуму. 17. Сябар любіць ва ўсякі час і, як брат, явіцца ў няшчасьці.