29 лістапада 2018 году на Сусьветным архітэктурным фэстывалі ў Амстэрдаме было абвешчана, што драўляная грэка-каталіцкая царква сьв. Кірылы Тураўскага і Ўсіх сьвятых заступнікаў беларускага народу, збудаваная і асьвячаная ў сьнежні 2016 году ў раёне Паўночны Фінчлі ў Лондане для Беларускай каталіцквай місіі, перамагла ў катэгорыі «Найлепшы рэлігійны будынак». Пра гэта паведаміла Радыё Свабода. 
Сваімі думкамі з нагоды трынаццаці гадоў сьвятарства дзеліцца душпастыр грэка-каталіцкай парафіі Маці Божай Фацімскай у Горадні а. Андрэй Крот. 2 ліпеня 2005 году, у Івана-Франкоўску ва Ўкраіне, праз ускладаньне рук ён атрымаў сьв. Тайну сьвятарства ад старэнькага біскупа-базыльяніна Сафрона Мудрага. 
Старшыня Сінадальнага інфармацыйнага аддзелу Беларускай Праваслаўнай Царквы, доктар тэалогіі, протаярэй Сяргей Лепін у інтэрв’ю Радыё Свабода расказаў аб пазіцыі БПЦ у пытаньні аўтакефаліі. 
17 красавіка 2018 году ў рэзідэнцыі Зьверхніка УГКЦ, што паблізу Патрыяршага сабору Ўваскрасеньня Хрыстовага ў Кіеве, адбылася сустрэча Яго Блаславенства Сьвятаслава (Шаўчука), Першаярарха УГКЦ, з Надзвычайным і Паўнамоцным паслом ЗША ва Ўкраіне Мары Ёванавіч на яе просьбу. У сустрэчы прыняла ўдзел Рэбэка Фармэр, дыпламат палітычнага аддзелу Амбасады ЗША ва Ўкраіне. 
Вярхоўная Рада Ўкраіны 19 красавіка канстытуцыйнай большасьцю прыняла пастанову падтрымаць зварот прэзідэнта Ўкраіны Пятра Парашэнкі да Ўсяленскага Патрыярха Барталамея аб прадстаўленьні аўтакефаліі праваслаўнай Царкве Ўкраіны. 
У Горадні ў абласной навуковай бібліятэцы імя Я. Карскага адбыўся круглы стол «Моладзь і рэлігія». Яго арганізавала 28 сакавіка 2018 году катэдра гісторыі Беларусі, археалогіі і сьпецыяльных гістарычных дысцыплінаў Гарадзенскага дзяржаўнага ўніверсітэту імя Янкі Купалы, якая зьяўляецца вядомым і прызнаным у Беларусі і за мяжой асяродкам дасьледаваньняў беларускай гісторыка-канфесійнай праблематыкі. 
Паводле задумы стваральнікаў, у наш час інтэрнэту і смартфонаў, гэтая праграма павінна стаць сёньня свайго роду новай «Малой падарожнай кніжкай» для вернікаў Беларускай Грэка-Каталіцкай Царквы і ўсіх, хто хацеў бы жыць і маліцца па-беларуску паводле традыцыі Царквы візантыйскага абраду. 
Ахоўваць спадчыну веры і праўды, атрыманую ад Айцоў, і працягваць апостальскую дзейнасьць з радасьцю і міласэрнасьцю, ідучы новымі шляхамі, заклікаў Францішак 11 кастрычніка 2017 году падчас урачыстай сустрэчы, якая прайшла ў Ватыкане з нагоды 25-годдзя падпісаньня Янам Паўлам ІІ Апостальскай канстытуцыі «Fidei depositum», якая суправаджала выданьне Катэхізму Каталіцкай Царквы. 
Заключнае пасланьне Рады Канферэнцыяў Біскупаў Еўропы, прынятае ў Менску па выніку працы штогадовага пленарнага пасяджэньня, што праходзіла ў Менску з 28 верасьня па 1 кастрычніка 2017 году. 
Пра свой, напэўна, адзін з самых яскравых момантаў перажываньня веры ў падлеткавым узросьце, піша душпастыр грэка-каталіцкай парафіі Маці Божай Фацімскай у Горадні а. Андрэй Крот. 
Галоўная 
Царква і грамадзтва
Гл. таксама:
Айцец Андрэй Крот: Хто ж будзе сьвятаром, калі ня я?
У грэка-католікаў Горадні пабывалі міністранты з Шчучына
«Калі ты ня маеш каго запрасіць за калядны стол — запрасі Ісуса Хрыста...»
Айцец Андрэй Крот: “Сьмецьцевы Чарнобыль” – глабальная праблема
Душпастырская праграма візіту ў Беларусь Сакратара Кангрэгацыі Ўсходніх Цэркваў
Царква і грамадзтва
03.07.2018
Трынаццаць
Сваімі думкамі з нагоды трынаццаці гадоў сьвятарства дзеліцца душпастыр грэка-каталіцкай парафіі Маці Божай Фацімскай у Горадні а. Андрэй Крот. 2 ліпеня 2005 году, у Івана-Франкоўску ва Ўкраіне, праз ускладаньне рук ён атрымаў сьв. Тайну сьвятарства ад старэнькага біскупа-базыльяніна Сафрона Мудрага.
Сёньня стукнула 13 гадоў майму сьвятарству... Для мяне гэта важная дата. Я сябе адчуваю сьвятаром на 13. Трынаццаць — гэта не выдатная пяцёрка, ці дасканалая сямёрка, ці ўніверсальная дванаццатка... 
Трынаццаць — гэта гэта дванаццатка, якая трохі перастаралася. І атрымалася нешта ні тое, ні сёе, і не падзеліш ніяк, і людзі баяцца, бо ж «чортаў тузін». А каб гэтая трынаццатка пастараляся яшчэ больш, была б чатырнаццаткай, а гэта дзьве сямёркі, ці пятнаццаткай — аж тры пяцёркі!
Трынаццаць — гэта гэта дванаццатка, якая трохі перастаралася. І атрымалася нешта ні тое, ні сёе, і не падзеліш ніяк, і людзі баяцца, бо ж «чортаў тузін». А каб гэтая трынаццатка пастараляся яшчэ больш, была б чатырнаццаткай, а гэта дзьве сямёркі, ці пятнаццаткай — аж тры пяцёркі!Дык жа я вось адчуваю, што спраўляюся з сваім сьвятарствам на 13. І нібыта спраўляюся, а атрымліваецца, як заўсёды... Ці то перастараўся, ці, наадварот, не дарабіў...
А з другога боку... Былі ж больш разумныя за мяне, больш спрытныя, былі і больш набожныя. Хтосьці не дайшоў да сьвятарства, хтосьці стаў сьвятаром, а потым зьнік. Я пакуль што трымаюся. Ужо трынаццаць гадоў.
Адзін мой сябра ў семінарыі пераказваў словы свайго пробашча: «Памятай, сьвятарства трэба адпакутаваць». Я ў свае трынаццаць ужо нешта адпакутаваў. Што будзе далей — ня ведаю, але кожны дзень малюся, каб ня страціць веру і не згубіць адносіны з Богам...
І яшчэ думаецца мне, што Ісаева «Вось я, пашлі мяне», пра якое часта гаворыцца ў семінарыях адносна пакліканьня да сьвятарства — яно, сапраўды, такое архітыпічнае. Нейкія хлапчукі, якія толькі ў кнігах чыталі, што іх чакае, лезуць, ня ведаючы куды. А там па-рознаму. Ня толькі «ойчанька, ойчанька!», а і «прадаеш сьвечкі, купляеш мэрсэдэсы!» і іншая брыдота. А самая горшая — гэта тая, што з цябе лезе.
Але адносна сьвятарства, мне ўзгадваюцца словы з адной кніжкі: «Лепей шкадаваць за тое, што зрабіў, чым за тое, што не зрабіў». Таму выскачыў я калісьці, як той Ісая, «а давайце я буду грэка-каталіцкім сьвятаром»! І не шкадую пакуль. А ня выскачыў бы — шкадаваў бы, напэўна.
І апошняе. Вось, верш пераклаў! Карава, магчыма, але нешта кранула мяне, і захацелася перакласьці гэтыя радкі. З ксяндза Яна Твардоўскага:
Свайго сьвятарства баюся,
Свайго сьвятарства страшуся,
І перад сьвятарствам падаю ніцма,
І перад сьвятарствам на калені хілюся.
У ліпеньскі ранак маіх сьвячань
Для многіх звычайны, напэўна,
Нейкая моц аграмадная
На мне спачыла неспадзеўна.
Еду з усімі ў трамваі
Ці ў натоўпе імчуся
Сваёй душы таямніцы
Ніяк не надзіўлюся.
а. Андрэй Крот, Горадня.
Гл. таксама:
Айцец Андрэй Крот: Хто ж будзе сьвятаром, калі ня я?
У грэка-католікаў Горадні пабывалі міністранты з Шчучына
«Калі ты ня маеш каго запрасіць за калядны стол — запрасі Ісуса Хрыста...»
Айцец Андрэй Крот: “Сьмецьцевы Чарнобыль” – глабальная праблема
Душпастырская праграма візіту ў Беларусь Сакратара Кангрэгацыі Ўсходніх Цэркваў
Гэты артыкул чыталі 59 разоў (-ы)
