З нядаўнага часу ў беларусаў Калінінграда зьявілася магчымасьць наведваць беларускія грэка-каталіцкія багаслужбы. У 2010 годзе там была заснавана парафія, якую назвалі ў гонар сьв. Еўфрасіньні Полацкай, Апякункі Беларусі. Пра гэта паведаміў сябра Калінінградзкага рэгіянальнага грамадзкага аб’яднаньня “Беларускае таварыства культуры” Расьціслаў Шаховіч. 
4–6 сакавіка 2011 г. у касьцёле сьв. Сымона і сьв. Алены ў Менску праходзіла ІІІ Канферэнцыя царкоўных рухаў і супольнасьцяў. Арганізатарам мерапрыемства выступіла МДЕ «Каштоўная пярліна» руху «Сьвятло — Жыцьцё». 
Іншым поглядам глянуць на людзей з абмежаванымі магчымасьцямі прапануюць арганізатары Сусьветнага Дня моладзі 2011 г. у Мадрыдзе. Для гэтага яны абвясьцілі для моладзі з усіх куткоў сьвету фотаконкурс “Няпоўнаспраўныя ў жыцьці Царквы”. 
Пра славянскіх апосталаў сьвятых Кірылу і Мятода, а таксама кірыла-мятодаўскую спадчыну распавядае ў праграме "Na Progu Wiary" ("На парозе веры") для польскай тэлевізіі архімандрыт Сяргей Гаек, Апостальскі Візітатар Беларускай Грэка-Каталіцкай Царквы. 
З 22 па 23 лютага 2010 году ў Брухавічах, каля Львова, у рэкалекцыйным доме Львоўскай Архіяпархіі Ўкраінскай Грэка-Каталіцкай Царквы,адбылася сустрэча ўкраінскіх каталіцкіх біскупаў лацінскага і візантыйскага абрадаў. Пасяджэньні праходзілі пад старшынствам Адміністратара УГКЦ Архібіскупа Львоўскага Ігара Возьняка і Старшыні Канферэнцыі Рыма-Каталіцкіх Біскупаў Украіны Архібіскупа Мітрапаліта Львоўскага Мечыслава Макшыцкага. “Новыя рэлігійныя плыні і рухі: украінскі кантэкст” – такой была асноўная тэма дыскусіяў украінскіх ярархаў. Таксама яны абмяркавалі пытаньні падрыхтоўкі да беатыфікацыі Слугі Божага Яна Паўла ІІ і адзначэньня 10- й гадавіны яго пілігрымкі ва Ўкраіну. 
“Пахаваныя з Хрыстом у хрышчэньні, у Ім вы разам таксама і ўваскрэсьлі” - гэты ўрывак з пасланьня сьвятога апостала Паўла да Каласянаў (пар. Кал 2, 12), зьяўляецца тэмаю Пасланьня Папы Бенядыкта XVI на Вялікі пост 2011 году. Прэзентацыя гэтага пасланьня, якую ўзначаліў кардынал Роберт Сарах, Прэзідэнт Папскай Рады “Cor Unum”, адбылася 22 лютага 2011 году ў прэс-цэнтры Ватыкану. 
Пра абяцаньне кубінскіх уладаў вызваліць сем апазіцыйных дзеячоў паведаміла Гаванская рыма-каталіцкая архіяпархія. 19 лютага 2011 г. адзін з іх ужо выйшаў з турмы і вярнуўся ў свой родны дом: 39-гадовы Іван Эрнандэс Карыльё, журналіст і абаронца правоў чалавека. Ён быў асуджаны на 25 гадоў пазбаўленьня волі ў 2003 годзе. 
У царкву стала ходзіць невялікая колькасьць людзей, а наведваньне храмаў па вялікіх сьвятах ня сьведчыць пра рэлігійнасьць беларусаў. Хутчэй, гэта сьведчыць пра наш кансерватызм, а можа нават пра забабоннасьць… Пра тое, ці рэлігійная мы нацыя, у размове з Еўрарадыё разважае філосаф Уладзімір Мацкевіч. 
«У часы, калі Ўкраіна імкліва апускалася ў карнавал ўлада- і срэбралюбства, калі на арэну выйшаў чалавек карысьці, Гасподзь паслаў нам кіраўніком чалавека малітвы - homo orans. Каб грэх ня стаў неаспрэчным законам нашага жыцьця. Каб памнажалася колькасць тых, хто будзе маліцца за гэты добры, але няшчасны народ». Так пракаментаваў віцэ-рэктар Украінскага каталіцкага ўніверсітэту, прэзідэнт Інстытуту рэлігіі і грамадзтва УКУ Міраслаў Марыновіч місію Яго Блаславенства Любаміра (Гузара) на пасадзе Зьверхніка УГКЦ. 
Навіны за 2011 год
11.02.2011
Паводле яго словаў, на працягу дзесяці гадоў зьверхніцтва Ўладыкі Любаміра Царква працягвала аднаўляць свае традыцыйныя структуры і разьвівала новыя. Кансалідаваў сваю працу Сінод біскупаў, запрацавалі тэматычныя сэсіі Патрыяршага Сабору УГКЦ. Новае дыханьне ўнесьі ў жыцьцё манаства штогадовыя манаскія саборы і канферэнцыі пад агульнай назвай «Перамяненьне ў Госпадзе». Пасьля ажыўленых саборных дыскусіяў актывізаваліся грэка-каталіцкая супольнасьць сьвецкіх вернікаў. Умацавалася ўсебаковае і шматаблічнае жыцьцё ўсёй Царквы.
& nbsp;
«За часы патрыяршаства Кір Любаміра Царква, якая ў папярэднія камуністычныя дзесяцігоддзі вымушана была быць «Царквой маўкліваю», нарэшце ў поўнай меры аднавіла свой публічны пастырскі голас», - сьцьвярджае Міраслаў Марыновіч і адзначае, што кардыналу Любаміру даводзілася зьдзяйсьняць сваё служэньне ў грамадзтве, у якім пануе вялікая сьветапоглядная мешаніна: дзяржаўныя чыноўнікі блытаюць Царкву пакорлівую з Царквою паслухмянай і «кішэннай», духавенства блытае неўмяшальніцтва ў палітыку з пакорлівасьцю грахоўным уладатрымальнікам, а народ і дзяржава, замест таго, каб быць партнёрамі ў служэньні агульнаму дабру, разыходзяцца па розныя бакі антаганістычных барыкадаў».
Віцэ-рэктар Украінскага каталіцкага ўніверсітэту адзначае, што пачынаючы з 2003 году, за часы кіраваньня Любаміра Гузара, пачаўся працэс перанясеньня рэзідэнцыі мітрапаліта Кіева-Галіцкай мітраполіі Ўкраінскай Грэка-Каталіцкай Царквы ў Кіеў і будаўніцтва патрыяршага сабору, што адкрыла новую старонку ў гісторыі УГКЦ.
Міраслаў Марыновіч не абышоў увагай і намаганьні Першаярарха Любаміра для прызнаньня патрыяршага статусу УГКЦ, які пакуль застаецца не рэалізаваны.
Як адзначае сам Уладыка Любамір (Гузар), Патрыяршы статус Царквы - гэта ня толькі дэкрэт Сіноду Біскупаў, пацьверджаны вызнаньнем Сьвятога Айца, “гэта перадусім перамененае жыцьцё Божага Народу, які ўсьведамляе свае новыя абавязкі і адказнасьці”. Іншымі словамі, гэта азначае, што лёс патрыярхату насамрэч - у руках вернікаў і духавенства. І нават калі на гэтым шляху стаяць аргументы палітычныя ці канфесійныя, адказ на іх павінны быць найперш духоўны.
Міраслаў Марыновіч, каментуючы 10-годдзе зьверхніцтва Любаміра (Гузара), падкрэсьлівае: «Ня толькі грэка- католікі, але і нямала іншых хрысьціянаў Украіны ўдзячныя Патрыярху Любаміру за вернасьць прароцтву сьв. Андрэя і за веру ў тое, што «новае зьзяньне славы Божай ... можа і павінна выпраменьваць ад адзінай Кіеўскай Царквы».
Паводле словаў М. Марыновіча, кардынал Любамір прапанаваў украінскім хрысьціянам кіеўскай традыцыі такі шлях да еднасьці, які не зьнішчае асаблівасьцяў іх спосабу шанаваньня Бога і ператварае гістарычна абумоўленыя адрозьненьні ў скарбніцу супольнага духоўнага досьведу.
Паводле Risu.org.ua
