Галоўная Архіў нумароў газеты № 4 (63), 2009 Голас сэрца Я нарадзілася ў палескай вёсачцы на Піншчыне, сярод векавечных бароў і маўклівых, таемных балот. Працавала настаўніцай, выхоўвала і трое сваіх дзетак, якіх дараваў мне Бог. Люблю жыцьцё, люблю сваю радзіму – Палесьсе. Калі бывала ў Пінску, з асаблівай узьнёсласьцю ўспрымала дотык да сьценаў Пінскага калегіюму езуітаў, дзе ў канцы XIX стагоддзя месьціўся базыльянскі манастыр Уніяцкай Царквы, які нёс у наш лясны край веру Хрыста і, нават, сьвятло сьвецкай адукацыі. Мае вершы – гэта хваляваньне маёй душы, мае думкі. Самота Я пашлю прывітаньне дадому,Дзе бярозы старыя растуць…Можа там я ня трэба нікому,Але сэрца імкнецца ў кут,Дзе жылі мая мама і тата,Дзе даўніну вартуюць крыжы…У тым вітаньні адзінае слова:Настальжы… Я пашлю прывітаньне дадомуЗ журавамі, што ў небе крычаць.Не вярнуць мне ніколі былога,Зноў з дзяцінства жыцьцё не пачаць…Я хачу растварыцца ў тумане,Кропляй стаць у палескім дажджы…Маім крылам, шкада, не ўзьняцца…Настальжы, настальжы… Ніна Кахновіч,парафіянка з Віцебску (в. Андронавічы) Гэты артыкул чыталі 3 разоў (-ы)
